Eu comigo mesmo...
A manhã estava bonita, apesar do vento frio. Eu sai para a minha
costumeira caminhada, sai...mas com a sensação de que havia esquecido algo. Olhei para trás e me vi na janela da minha casa. Eu me observava na calçada com a aquele olhar de quem perguntava:
" Ué? Você vai sair e nem me levou contigo? Você vai me deixar aqui só?".
Voltei de imediato me peguei pela mão e sai novamente. Eu comigo mesmo, caminhando. Dado instante, me recomendei:" Não fale tão alto contigo mesmo! O que os passantes irão pensar de nós? Que sou louco?"
"Oras" respondi..." pensem o que quiserem pensar! O que há de errado em dois amigos que se conhecem desde sempre saírem juntos a conversar consigo mesmo?" Eu comigo mesmo caminhei por quilômetros... Tivemos conversando e colocando todas as idéias e pensamentos em ordem. Caminhamos à passos lentos e...de mãos dadas...eu comigo mesmo ainda bons amigos!
Mi mem ...
La mateno estis belega, malgraŭ la malvarma vento. Mi ekiris al mia
kutima promenado ... sed kun la sento, ke mi forgesis ion. Mi rerigardis kaj vidis min mem en la fenestro de mia domo, kaj el fenestro mi spektis min mem sur la trotuaro kun tiu aspekto de kiu demandis:
"Hm? Ĉu vi eliros kaj ne prenis min kun vi? Ĉu vi lasos min sola?".
Mi revenis tuj kaptis mian manon kaj eliris denove. Mi kune kun mi mem, piedirante. Donita tempon, mi konsilas: "Ne parolu tiom laŭte al vi mem! Kion pasantoj pensos pri ni kaj eble ke mi estas frenezulo?"
"Nu!"mi respondis ... "pensu kion ili volas pensi, sed ne estas eraro kiam du amikoj kiuj sin konas de ĉiam eliras kune kaj parolas pri si mem?" Mi kune kun mi mem promenis por mejloj ... Ni babilis kaj aranĝis ĉiuj ideojn kaj pensojn bonorde. Mi kaj mi mem piediris malrapide ... tenante manojn ... Mi kaj mi mem ankoraŭ estas bonaj amikoj!
