O belo é o ideal?. E o que seria do belo se não existisse o feio? E o belo continua sendo, platonicamente, belo, enquanto existir o feio. Alguém pode julgar belo uma pintura essencialmente feia, sendo que o belo ainda exista na pintura. Mesmo olhando mais atentamente para essa pintura e nada se encontrando nela de clássico, de tradicional, de pós-moderno ou de ''horrorosamente fora de moda", ela continuará sendo para alguns bela e para outros feia. Quando alguém diz que gosta de algo por que é belo, querem dizer que de uma maneira ou de outra, estão se projetando naquilo que vêem e quando eu digo que "gosto disso", quero dizer que o que está sendo visto, segue os padrões de minha sensibilidade, de meu entendimento. Como, exemplo, hoje, a pintura feita por uma ex-colega de trabalho, (quando ainda ela era adolescente), a qual no deixou de lembrança. pendura numa das paredes do nosso escritório quando se demitiu. Para alguns se parecerá interessante, bela e para outros terrivelmente feia.
É apenas um padrão!
ĈU beleco estas la idealo? Kaj kio pri la beleco se ne ekzistus la malbeleco? Kaj platone, io bela daŭras kiel bela, tiom eterne kiom ekzisti malbeleco. Iu povas juĝi belan pentraĵo plejparte malbela, kaj ankoraŭ ekzistante en la belega pentraĵo io malbelega. Eĉ se oni rigardas pli atente tiun pentraĵon kaj trovante en ĝi nenion de klasika, tradicia, postmoderna aŭ "terurege ekster-modo" ĝi restos por iu belega kaj por aliuloj malbela pentraĵo. Kiam iu diras "io plaĉas al mi" ; volas diri ke kio estas vidata ke kio estas vidata, sekvas iel "miaj normoj", "mia sentemo", "mia kompreno". Ekzemple,.la unua pentraĵo far de unu el miaj koleginoj (kiam ŝi ankoraŭ estis adoleskantino), kiu troviĝas pendita sur unu el la muroj de nia oficejo, kiel "neforgesabla donaceto!"...Por iuj, ĝi ŝajnas interesa, belaĵo, kaj terure malbelaĵo al aliuloj.
Tio estas nur normo!
\0/f.b.\0/
Nenhum comentário:
Postar um comentário