Eis...
Estávamos nós dois no mesmo cômodo, meu cão e eu. Lá fora, uma tempestade fortíssima, assustadora. O cão estava sentado à minha frente __ e me olhava diretamente nos olhos. E eu para os olhos dele. Me pareceu que ele queria me dizer algo, mas estava mudo, sem falar algo, nem a si mesmo parecia entender__mas eu o entendia. Entendo que neste momento, tanto nele como em mim vivia o mesmo sentimento e que entre nós não existia diferença alguma. Nós eramos idênticos; em nós ardia e brilhava a mesma chama, tímida e trêmula.
A morte se aproximará voando e agitará sua asas frias e longas sobre essa chama... E será o fim!
Depois disso, quem identificará a chama que existiu entre nós?
Não! Não éramos ele o animal e eu o humano que nos entreolhávamos....mas eram dois pares de olhos iguais, fixados um no outro. E em cada par desses olhos, a mesma vida assustada tentava se agarrar uma na outra.
Sed la fuŝa traduko de torditaj vortoj estas mia, ĉar kiel vi scias...mi amas hundojn kaj miaj hundoj ne scias (ankoraŭ... !) legi kion mi skribas, do... Jen...
Ni du en la ĉambro. Mi kaj mia hundo. Ekstere, forta tempeto bojas, senbride, timegige. La hundo staras antaŭ mi __ kaj direktas, fikse, rigardojn sur miaj okuloj. Mi ankaŭ rigardas atente ĝiajn okulojn. Laŭŝajne la hundo volas diri al mi ion. Sed ĝi mutas, ne parolas, ne komprenas al si mem__sed ĝin mi komprenas. Mi komprenas ĉi-momente ke ĝi kaj mi vivigas similan senton kaj ankaŭ ni komprenas ke, inter ni, ne ekzistas eĉ minimuma diferenco. Mi komprenas ke ni du egalas unu la alian. En niaj animoj, ja ardas kaj brilas la sama eta kaj tremanta flamo.
La morto alvenos flugante kaj skuos ĝiaj fridaj kaj larĝaj flugiloj sur ni. Kaj jen la fino! Pos tio, kiu asertos ke sur ni ardis la flamon?
Ne! Ne estas besto kaj homo kiuj sin interrigardas, sed du identaj paroj da okuloj, koncentritaj unu la alian.
Kaj en ĉiuj paroj da okuloj, kaj besta kaj homa, videblas la saman teruritan vivon kiun povas ankaŭ sin alligi unu la alian.
La morto alvenos flugante kaj skuos ĝiaj fridaj kaj larĝaj flugiloj sur ni. Kaj jen la fino! Pos tio, kiu asertos ke sur ni ardis la flamon?
Ne! Ne estas besto kaj homo kiuj sin interrigardas, sed du identaj paroj da okuloj, koncentritaj unu la alian.
Kaj en ĉiuj paroj da okuloj, kaj besta kaj homa, videblas la saman teruritan vivon kiun povas ankaŭ sin alligi unu la alian.
\0/f.b.\0/
Nenhum comentário:
Postar um comentário