Na época que os cães eram amarrados com linguiça e as serpentes tinham cabelos encaracolados, já se contavam a seguinte lenda: "Houve uma grande reunião e ficou decidido que daquela data em diante se fundaria uma escola. E pra isso, nessa mesma reunião alguns dos participantes deveriam escolher as disciplinas que deveriam obrigatoriamente ser ensinadas na nova escola.
O passarinho insistiu para que houvesse aulas de voo.
O esquilo pensou que aulas de subidas e descidas em árvores era fundamental.
O coelho quase decretou que aulas de corrida fossem incluídas.
E assim foi feito; mas ninguém entre os participantes que estavam reunidos perceberam que cometeriam um grande erro quando exigiram que todos já naquele instante praticassem os cursos sugeridos.
O coelho foi magnífico na corrida. Ninguém podia correr mais do que ele. Mas queriam ensiná-lo a voar. Colocaram o pobre coelho no alto duma árvore e gritaram: "Voa Coelho! Voa!!" E não deu outra...o coelho saltou da árvore e caiu rapidamente no solo como se fosse uma pedra atirada do alto. E assim, quebrou uma perna. O coelho não aprendeu a voar e ainda não pode correr por um longo tempo.
O pássaro, por sua vez, voava e voava magnificamente bem, mas foi obrigado a cavar um buraco como se fosse uma toupeira. Conclusão...quebrou se biquinho e as asas; assim além de não aprender a cavar um buraco, ficou também se voar.
O moral da estória é a seguinte: Somos diferentes um dos outros e cada um tem uma qualidade própria. Não devemos exigir ou forçar para que as outras pessoas sejam iguais a nós ou que tenham as nossas qualidades. Se assim procedermos, faremos com que essas pessoas sofram e ainda pior do que isso, elas poderão não mais fazer o que tão bem faziam antes.
Ou seria o moral da estória, o velho ditado que diz: "Faça o que mando mas não faça o que eu faço!?"
ou ainda..."Sou e faço assim...e quem não estiver contente que seja e faça melhor do que eu!" Bem o moral da estória realmente não interessa...o que interessa é que naquele tempo os cães eram amarrados com linguiça...e não as comia! Fua!
O passarinho insistiu para que houvesse aulas de voo.
O esquilo pensou que aulas de subidas e descidas em árvores era fundamental.
O coelho quase decretou que aulas de corrida fossem incluídas.
E assim foi feito; mas ninguém entre os participantes que estavam reunidos perceberam que cometeriam um grande erro quando exigiram que todos já naquele instante praticassem os cursos sugeridos.
O coelho foi magnífico na corrida. Ninguém podia correr mais do que ele. Mas queriam ensiná-lo a voar. Colocaram o pobre coelho no alto duma árvore e gritaram: "Voa Coelho! Voa!!" E não deu outra...o coelho saltou da árvore e caiu rapidamente no solo como se fosse uma pedra atirada do alto. E assim, quebrou uma perna. O coelho não aprendeu a voar e ainda não pode correr por um longo tempo.
O pássaro, por sua vez, voava e voava magnificamente bem, mas foi obrigado a cavar um buraco como se fosse uma toupeira. Conclusão...quebrou se biquinho e as asas; assim além de não aprender a cavar um buraco, ficou também se voar.
O moral da estória é a seguinte: Somos diferentes um dos outros e cada um tem uma qualidade própria. Não devemos exigir ou forçar para que as outras pessoas sejam iguais a nós ou que tenham as nossas qualidades. Se assim procedermos, faremos com que essas pessoas sofram e ainda pior do que isso, elas poderão não mais fazer o que tão bem faziam antes.
Ou seria o moral da estória, o velho ditado que diz: "Faça o que mando mas não faça o que eu faço!?"
ou ainda..."Sou e faço assim...e quem não estiver contente que seja e faça melhor do que eu!" Bem o moral da estória realmente não interessa...o que interessa é que naquele tempo os cães eram amarrados com linguiça...e não as comia! Fua!
Lundo, je 09:00 p.m., la 10-a de Decembro 2012-j
Je tiutempe kiam la hundoj estis ligitaj kun kolbasoj kaj serpentoj havis buklajn harojn ili jam konis la sekvan legendon: "Estis granda kunveno kaj oni decidis ke de tiam antaŭen estus fondis lernejon. Kaj por tiu, iu de la sama kunveno partoprenantoj devas elekti la temojn kiuj devus esti instruata devige en la nova lernejo.
Je tiutempe kiam la hundoj estis ligitaj kun kolbasoj kaj serpentoj havis buklajn harojn ili jam konis la sekvan legendon: "Estis granda kunveno kaj oni decidis ke de tiam antaŭen estus fondis lernejon. Kaj por tiu, iu de la sama kunveno partoprenantoj devas elekti la temojn kiuj devus esti instruata devige en la nova lernejo.
Birdeto insistis ke la klasoj pri flugado estus la plej utilaj el ĉiaj aliaj klasoj.
Sciuro pensis ke  lecionoj por  grimpi supren kaj malsupren arboj estus esenca kurso.
La kuniklo preskaŭ dekretis ke kurso pri  kurado estus deviga kurso.
Kaj tiel okazis, sed neniu inter partoprenantoj, kiuj kolektiĝis por la grava elekto, rimarkis ke ili farus grandan eraron, kiam ili postulas ke ĉiuj  je tiu momento devus  ekzerci la ĵus sugestitaj kursoj.
La kuniklo estis superba en la kuro. Neniu povis kuri antaŭen pli rapide ol li. Sed la bestoj volis instrui al li kiel flugi. Ili metis la kompatinda kuniklo sur supro de arbo kaj kriis "Flugu Kuniklo! Flugu!" Kaj li pravis ... la kuniklo saltis de la arbo kaj rapide falis sur la teron kiel ŝtono ĵetita de la pinto. Kaj tiel, li rompis kruron. La kuniklo ne lernis flugi  kaj ankaŭ ne povis kuri dum longa tempo.
La birdo flugis kaj flugis belege , sed devus fosi truon kiel talpo. Konkludo ... ĝi havis rompitan bekon kaj flugilojn, tiel krom ne lerni fosi truon, ĝi ankaŭ ne flugus belege plu...
La moralaĵo de la rakonto estas tio: ni estas malsamaj de unu la alian kaj ĉiuj havas sian propran specialan kvaliton. Ni ne postulu aŭ devigu ion al aliaj homoj, por ke ili agu aŭ faru ekzakte kiel niaj kvalitoj. Se ni faras tion, ni faros tiujn homojn suferi kaj eĉ pli malbona ol tio, ili ne plu povos fari aŭ agi tiel bone kiel ili faris aŭ agis antaŭe.
Aŭ ĉu alia moralaĵo de la rakonto, estus la malnova proverbo: "Faru kion mi petas al vi, sed ne faras tion, kion mi faras!?"
aŭ  ... "Mi agas kaj faras tiele... kaj se vi ne estas feliĉa pro  tio ke vi faru kaj agu plibone ol mi!" 
Nu la moralaĵo de la rakonto ne vere gravas ... gravas ke je tiutempe la hundoj estis ligitaj kun kolbasoj ... kaj ne manĝis  ilin!... Fua!
\0/francisko-brazilo(-abomenas kolbasojn)0/
 
Nenhum comentário:
Postar um comentário